حساسیت elisa در تشخیص اتوآنتیبادیهای دسموگلین ۱ و ۳ در بزاق و سرم بیماران مبتلا به پمفیگوسولگاریس

زمینه و هدف: پمفیگوسولگاریس بهعنوان شایعترین شکل بیماری خودایمنی پمفیگوس بهشمار میرود. تهیهی نمونهی خون بهمنظور تشخیص بیماری، با دشواریهایی همراه است، درحالی که نمونهگیری از بزاق بسیار آسانتر میباشد. شناخت روشهای ارجح تشخیصی و پایش فعالیت بیماری، به تسریع تشخیص، درمان بهتر، کاهش هزینههای درمانی، ارتقای کیفیت درمان و کاهش مرگ و ناتوانی ناشی از بیماری خواهد شد. هدف از مطالعهی حاضر، بررسی حساسیت elisa در تشخیص اتوآنتیبادیهای anti-dsg1 و anti-dsg3 در بزاق و سرم بیماران مبتلا به پمفیگوسولگاریس میباشد. روش اجرا: در این مطالعهی مورد ـ شاهدی، 40 بیمار مبتلا به پمفیگوسولگاریس مراجعهکننده به بیمارستان رازی که تشخیص بیماری آنها ازطریق بررسی آسیبشناسی و انجام ایمونوفلوئورسانس مستقیم به اثبات رسیده بود، بهعنوان گروه بیمار و 40 فرد سالم بهعنوان گروه شاهد مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه ی بزاق غیرتحریکی با روش تف کردن (spitting) به همراه نمونهی سرم از هر دو گروه تهیه شد. اطلاعات دموگرافیک، شدت بیماری و فنوتیپ بیماری در پرسشنامه هایی که به این منظور تدوین شده بود، ثبت گردید. تست elisaی dsg1 و dsg3 برروی نمونههای سرم و بزاق هر دو گروه انجام شد. یافته ها: سن متوسط بیماران 43.37±11.94 با دامنهی 26 تا 71 سال بود. elisaی dsg1 بزاق در 17 بیمار (حساسیت 42.5%) و elisaی dsg1 سرم در 36 بیمار (حساسیت 90%) مثبت گزارش گردید. همچنین elisaی dsg3 بزاق، در 24 بیمار (حساسیت 60%) و elisaی dsg3 سرم در 34 بیمار (حساسیت 85%) مثبت بود. نتیجه گیری: اگرچه حساسیت سرم در تشخیص اتوآنتیبادیهای پمفیگوسولگاریس نسبت به بزاق بیشتر است، اما از بزاق میتوان بهعنوان یک بیومارکر مناسب جهت تعیین سطوح آنتیبادیها و پایش فعالیت بیماری استفاده نمود.